Kto musi posiadać system sygnalizacji pożarowej?
Wczesne wykrycie pożaru i szybkie przekazanie informacji o zagrożeniu to kluczowe elementy skutecznej ochrony życia i mienia. Właśnie w tym celu projektowane i instalowane są Systemy Sygnalizacji Pożarowej (SSP). Ale czy każdy obiekt musi taki system posiadać? Odpowiedź na to pytanie precyzują konkretne przepisy prawa, nakładające obowiązek stosowania SSP na właścicieli lub zarządców określonych typów budynków.
Czym jest system sygnalizacji pożarowej?
System Sygnalizacji Pożarowej (SSP) służy do automatycznego wykrywania i przekazywania informacji o pożarze. Obejmuje urządzenia sygnalizacyjno-alarmowe, urządzenia odbiorcze alarmów pożarowych oraz urządzenia odbiorcze sygnałów uszkodzeniowych. Jego głównym celem jest wczesne wykrycie zagrożenia, szybka identyfikacja miejsca pożaru, alarmowanie osób przebywających w budynku oraz przekazywanie informacji do straży pożarnej, a także sterowanie innymi systemami przeciwpożarowymi.
Kiedy przeciwpożarowy system sygnalizacji pożaru jest wymagany?
Jego stosowanie jest wymagane w Polsce na mocy Rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z 7 czerwca 2010 roku (rozdział 6, §28).
Przepisy jasno określają, które budynki i obiekty muszą być wyposażone w System Sygnalizacji Pożarowej.
Oto szczegółowa lista:
• Budynki handlowe lub wystawowe:
◦ Jednokondygnacyjne, jeśli powierzchnia strefy pożarowej przekracza 5000 m².
◦ Wielokondygnacyjne, gdy powierzchnia strefy pożarowej przekracza 2500 m².
• Teatry z liczbą miejsc powyżej 300.
• Kina z liczbą miejsc powyżej 600.
• Budynki z salami służącymi celom gastronomicznym, jeśli liczba miejsc przekracza 300.
• Sale widowiskowe i sportowe z liczbą miejsc powyżej 1500.
• Szpitale (z wyjątkiem psychiatrycznych) oraz sanatoria, gdy liczba łóżek w budynku przekracza 200.
• Szpitale psychiatryczne, jeśli liczba łóżek w budynku przekracza 100.
• Domy pomocy społecznej i ośrodki rehabilitacji dla osób niepełnosprawnych, gdy liczba łóżek w budynku przekracza 100.
• Zakłady pracy zatrudniające powyżej 100 osób niepełnosprawnych w budynku.
• Budynki użyteczności publicznej wysokie i wysokościowe.
• Budynki zamieszkania zbiorowego, w których przewidywany okres pobytu tych samych osób przekracza trzy doby, jeśli liczba miejsc noclegowych jest większa niż 200.
• Inne budynki zamieszkania zbiorowego (niewymienione w punkcie 11), jeśli liczba miejsc noclegowych przekracza 50.
• Archiwa wyznaczone przez Naczelnego Dyrektora Archiwów Państwowych.
• Muzea oraz zabytki budowlane, wyznaczone przez Generalnego Konserwatora Zabytków w uzgodnieniu z Komendantem Głównym Państwowej Straży Pożarnej.
• Ośrodki elektronicznego przetwarzania danych o zasięgu krajowym, wojewódzkim i w urzędach obsługujących organy administracji rządowej.
• Centrale telefoniczne o pojemności powyżej 10 000 numerów oraz centrale tranzytowe o pojemności 5000 – 10 000 numerów o znaczeniu miejscowym lub regionalnym.
• Garaże podziemne, w których strefa pożarowa przekracza 1500 m² lub obejmuje więcej niż jedną kondygnację podziemną.
• Stacje metra i kolei podziemnych.
• Dworce i porty, przeznaczone do jednoczesnego przebywania powyżej 500 osób.
• Banki, w których strefa pożarowa zawierająca salę operacyjną ma powierzchnię przekraczającą 500 m².
• Biblioteki, w których zbiory w całości lub części tworzą narodowy zasób biblioteczny.
Podsumowanie
Obowiązek posiadania Systemu Sygnalizacji Pożarowej wynika z wyraźnych przepisów prawnych, które mają na celu zapewnienie bezpieczeństwa w obiektach o podwyższonym ryzyku lub o szczególnym znaczeniu. Niezbędne jest, aby właściciele i zarządcy budynków dokładnie zapoznali się z Rozporządzeniem MSWiA i upewnili się, że ich obiekty spełniają wszystkie wymagania. Prawidłowy dobór i rozmieszczenie elementów SSP, w tym czujek, oraz zgodność z normami (np. UL lub EN, certyfikaty krajowe i europejskie, świadectwa dopuszczenia) są kluczowe dla skuteczności systemu i bezpieczeństwa użytkowników. Inwestycja w SSP to inwestycja w ochronę życia i minimalizację strat w przypadku pożaru.
